Wanneer het begint te schemeren kom ik tot leven. Ik voel dan pas de hoeveelheid energie door mijn lichaam stromen, die een normaal mens overdag voelt. De donkerte van de avond trekt me mee naar plekken waar ik nog niet eerder ben geweest; sprookjesachtige taferelen waar de dag niet tegenop kan, maar ook sombere stiltes en duistere handelingen behoren tot de geheimen van de nacht. De een vindt het angstaanjagend, de ander intrigerend. Ik vind het geweldig. De nacht is ondoorgrondelijk; alles en niets. Alles verdwijnt in het niets. Wij worden enkel schaduwen die opgaan in de donkere leegte. Wie wij zijn doet er niet meer toe. Wie ik ben doet er niet meer toe. Ik ben niets meer dan een avondmens die doorgaat tot de zon opkomt, lekker in haar bedje kruipt en wacht tot het weer avond is.